Wiek XIX był bogaty w objawienia Matki Bożej. Niepokalana jakby pielgrzymuje po Europie: Paryż 1830 r., La Salette 1846 r., Lourdes 1858 r.- we Francji, Gietrzwałd 1877 r. - w Polsce, Fatima 1916 r.- w Portugalii oraz Banneaux 1933 r. - w Belgi...
Pierwszym miejscem, gdzie zatrzymała się Maryja, to skromna kaplica sióstr miłosierdzia św. Wincentego a Paulo w Paryżu przy ulicy du Bac 140.
- Dokładne miejsce pierwszego objawienia 18-19 lipca 1830 r. Fotel na którym siedziała Najświętsza Panna znajdował się w tym miejscu
- Statua Najśw. Dziewicy ze złotym globem w miejscu, gdzie św. Katarzynie został objawiony Cudowny Medalik w dniu 27 listopada 1830 r. o godz. 17.30 wieczorem.
- Relikwie św. Ludwiki de Marillac, która wraz ze św.Wincentym założyła Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia.
- W tym miejscu Najświętsza Panna objawiła się św. Katarzynie Labouré w grudniu 1830 r. ( święta nie podała dziennej daty)
- Fresk przedstawiający pierwsze objawienie z 18 lipca 1830 r.
- W szklanym relikwiarzu zachowane ciało św. Katarzyny.
- Relikwiarz zawierający serce św. Wincentego a Paulo.
Obraz pierwszego objawienia w nocy 18/19 lipca 1830 r.
Maryja przychodzi z nieba ze specjalną misją. Wybiera nowicjuszkę ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia i w trzykrotnym objawieniu powierza jej swój dar. Pierwsze objawienie miało miejsce w nocy z 18/19 lipca1830 r., w bezpośrednim kontakcie Maryi i Katarzyny. Było jakby przygotowaniem do następnych. "Chcę ci powierzyć pewną misję"
Wskazując ręką na ołtarz Najświętsza Panna powiedziała:
"Przychodźcie do stopni tego ołtarza. Tu będą spływać łaski na każdego, kto o nie prosi z ufnością i żarliwością: na dorosłych i dzieci".
Przed tym tabernakulum Niepokalana pokłoniła się, gdy przybyła do kaplicy na spotkanie z siostrą Katarzyną.
Na tym fotelu, w nocy z 18/19 lipca 1830 r. usiadła Matka Boża. Obecnie znajduje się po prawej stronie, w kaplicy poświęconej św. Wincentemu.
Drugie objawienie - Cudowny Medalik
27 listopada 1830 r. Maryja objawia się powtórnie siostrze Katarzynie, wówczas nowicjuszce, i poleca jej, aby się postarała o wybicie medalika, którego wzór sama ukazała.
Podczas wieczornej modlitwy w kaplicy po przeczytaniu tekstu do rozmyślania, siostra Katarzyna usłyszała jakby szelest jedwabnej sukni od strony chóru. Popatrzyła w tamtą stronę i ujrzała Niepokalaną Dziewicę stojącą na kuli ziemskiej.
I faza - Dziewica z globem
Ubrana była w suknię koloru jutrzenki i biały welon opadający z obu stron do Jej stóp. W dłoniach, na wysokości piersi, trzymała złoty glob, z małym krzyżem na jego szczycie. Maryja miała wzrok skierowany ku górze, a unosząc nieco kulę ziemską, modliła się. Na palcach Maryi Katarzyna zobaczyła pierścienie, z których wychodziły promienie światła - symbol łask Bożych, a olśniewające światło spowijało Jej stopy. Na wyrażenie Jej piękna, s. Katarzyna nie znajduje słów - mówi tylko: "...Była samym pięknem, nie mogłabym Jej odmalować".
II faza: Dziewica z promieniami
Maryja Dziewica opuściła wzrok i zatrzymała spojrzenie na s. Katarzynie.
Wizja Maryi z globem w dłoniach zmieniła się następnie w obraz awersu i rewersu Medalika Glob z dłoni Maryi zniknął. S. Katarzyna zobaczyła Maryję z wyciągniętymi rękami, z których wychodziły promienie zakrywające jej stopy. Wokół postaci Maryi utworzył się napis w owalu:
O Maryjo bez grzechu poczęta , módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy...
Wizjonerka usłyszała wewnętrzny głos:
Promienie, które widzisz, są symbolem łask, jakie zlewam na osoby, które mnie o nie proszą. Postaraj się, by wybito Medal według tego wzoru. Wszyscy, którzy go będą nosić, dostąpią wielkich łask. Tych, którzy mi ufają, otoczę szczególną opieką.
Obraz znów się odwraca i Katarzyna patrzy na rewers medalika. W centralnym punkcie jest Krzyż na podstawie i litera M, poniżej zaś dwa zranione serca Serce Jezusa - otoczone koroną cierniową i Serce Maryi - przebite mieczem, Natomiast w owalu wieniec z gwiazd dwunastu. Katarzyna zapytała, czy ma być umieszczony jakiś napis i otrzymała odpowiedź:
"Litera M, Krzyż i dwa serca mówią wystarczająco".
Oto misja, z którą Niepokalana Dziewica przyszła do ludzi, by powierzyć ją s. Katarzynie, a równocześnie powiedzieć światu o przywileju Jej Niepokalanego Poczęcia.
Pierwsze medaliki (1.500 ) ukazały się w czerwcu 1832 r. i w krótkim czasie stały się narzędziem szczególnego, Bożego działania, wielu nawróceń i uzdrowień - dlatego ludzie zaczęli nazywać ten medalik "cudownym". W ciągu pięciu pierwszych lat rozprowadzono 5 milionów medalików, a przez dziesięć następnych - już 100 milionów. Biskupi Kościoła we Francji, widząc nadzwyczajne skutki towarzyszące noszeniu medalika, zwrócili się do Papieża Piusa IX o ogłoszenie dogmatu Niepokalanego Poczęcia Matki Bożej Ponadto inwokacja umieszczona na awersie: O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy, przyczyniła się bezpośrednio do ogłoszenia w 1854 r., przez papieża bł. Piusa IX, dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny.
Żadne objawienie Maryjne nie wniosło do Kościoła treści porównywalnych z przesłaniem Cudownego Medalika. Wszystkie późniejsze są tylko dopełnieniem objawienia w kaplicy przy ulicy du Bac. Medalik usytuowany w całokształcie podstawowego przesłania objawienia jest drogą ewangelizacji. Poprzez ten symbol należy również starać się o odkrywanie całości tego przesłania i o to, aby je wprowadzać w życie.
Siostra Katarzyna, rozdając hojnie medaliki innym, sama pozostała nie znana. Była w cieniu i zarazem blasku swojej tajemnicy aż do śmierci. Po ukończeniu formacji w seminarium została posłana do służby starszym i chorym osobom w domu opieki w Paryżu. Tam w pokorze i gorliwości serca przez dalszych 46 lat życia oddawała wszelkie usługi pensjonariuszom - pacjentom w zakładzie.
Dopiero na łożu śmierci wyznała przełożonej, że to ją Najświętsza Panna zaszczyciła objawieniem cudownego medalika.
Odeszła do Boga w opinii świętości 31 grudnia 1896 r. Pochowana została w grobie pod kaplicą w domu, w którym służyła chorym całe życie. W 1933 r., przed beatyfikacją, dokonano ekshumacji ciała, które ocalało nietknięte. Oczy były tak niebieskie jak w dniu śmierci, a ciało zachowało giętkość. Następnie przeniesiono je na ulicę du Bac , pokryto cienką warstwą wosku i złożono w szklanym relikwiarzu poniżej ołtarza Matki Bożej z globem. 27 lipca 1947 r. papież Pius XII dokonał kanonizacji siostry Katarzyny, nazywając ją: świętą milczenia.
W beatyfikacji brało udział około 50 tysięcy wiernych i 10 tysięcy dziewcząt ze Stowarzyszenia Dzieci Maryi, które zostało założone na polecenie Niepokalanej, przekazane przez siostrę Katarzynę. Dziewczęta były ubrane w białe suknie i welony z medalikiem na szyi zawieszonym na niebieskiej wstążce. Papież patrząc na Plac św. Piotra zachwycał się ich widokiem.
Kaplica dziś
Kaplica jest dziś znana jako Paryskie Sanktuarium Matki Bożej Cudownego Medalika, upamiętniające objawienia Maryjne z 1830 r. Jest jednym z najbardziej znanych sanktuariów maryjnych na świecie, odwiedzanym w ciągu roku przez ponad 1,5 mln pielgrzymów ze wszystkich kontynentów. Jest to liczba porównywalna z liczbą turystów odwiedzających wieżę Eiffla.
W drodze do Japonii, w sanktuarium modlił się św. Maksymilian Kolbe. Cudowny medalik stał się jego narzędziem w szerzeniu czci Niepokalanej i walce ze złem.
Papież Jan Paweł II podczas swej pierwszej pielgrzymki do Francji 31maja 1980 r. nawiedził sanktuarium i przypomniał światu przesłanie wiary, nadziei i miłości, jakie przekazała Maryja przez św. Katarzynę.
Mały ZNAK, a ogrom ŚWIATA
Zatrzymajmy się nad niewiarygodną dysproporcją pomiędzy wielkością naszej planety, a małym znakiem, który zostawia Maryja.
Medalik jest jak ikona, jak katechizm dla ubogich. Jest wykonany najczęściej z metalu o niskiej wartości, nie kosztuje drogo. Każdy człowiek może go nabyć. Noszenie medalika na sobie, lub przy sobie jest znakiem ufności i przywiązania do Tej, która jest naszą Matką w porządku łaski, podobnie jak rodzinny klejnot - zwłaszcza związany z bardzo ważnymi wydarzeniami - może wyrażać bardzo mocne treści uczuciowe.
Codziennie wsłuchujmy się w wezwanie Maryi, by wybić medal w głębi naszego serca, abyśmy razem z Nią przeżywali nasze powołanie dziecka Bożego. Jeżeli patrzymy na świat Jej oczami, słuchamy ludzi Jej uszami, jeśli kochamy naszych braci Jej Sercem, wtedy będzie można ujrzeć Jej obraz w dobroci naszych oczu, w jakości naszego słuchania, w darze naszego życia.
wsparciu miejscowego proboszcza, który dostrzegł w nim nie tylko talent, ale i gotowość do ofiarnej służby biednym ludziom. Opowiadają, że jedną z prób, jakich doświadczył młody Wincenty, nim ksiądz przyjął go na naukę, była wizyta w szpitalu, gdzie musiał pracować jako pielęgniarz. Zniósł próbę pozytywnie, a pamiętać należy o tym, że w XVI wieku w szpitalach panował smród, brud i warunki sanitarne były bardzo ciężkie. Dzięki ofiarności rodziców i rodzeństwa młody Wincenty mógł kontynuować studia teologiczne na Uniwersytecie w Paryżu. W 1600 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował najpierw w duszpasterstwie parafialnym, a następnie jako kapelanem rodziny de Gondi.
